Angelo Koops

Afgelopen week was ik bij m'n grootmoeder, werkelijk een prachtig mens. Op het moment van schrijven is ze 86 jaar. Ondanks haar respectabele leeftijd is ze scherp van geest, rookt nog iedere dag een paar saffies en nuttigt 2 borrels per dag. Niet meer en niet minder, één tussen de middag en één na de koffie 's avonds. Voor een paar jaar terug kwam ik bij haar, en het eerste wat ze me vroeg was of ik een joint voor haar wou halen. Een joint!! Had ze de avond ervoor gezien in het programma Spuiten en Slikken. Leek haar ook wel wat, mij niet. Dit was dan ook gelijk de eerste en de laatste keer dat ik niet deed wat ze me vroeg. Als grootvader nog geleefd had was één blik genoeg geweest om haar zelf te doen twijfelen of ze nog wel goed bij haar hoofd was, waardoor het feest al eerder zou zijn afgeblazen. Helaas leeft grootvader niet meer. Toch was het wel typerend voor haar, ze komt van oorsprong uit een reizigersfamilie, ze staat overal voor open en alles is bespreekbaar. Toen

Je trekt aan me, Om  me vervolgens te laten. Blijft zwijgen, Wanneer ik wil praten. Ik heb je zo lief. Stille wateren, Het fascineert me zo zeer. Wanneer het dan los barst, In jouw gedachten verkeer. Ik heb je zo lief, zo lief. Je grijpt me bij de strot, Met je eindeloos inzicht. Gelukkig heb ik je weer, Waarna m'n zwaarte verlicht. Ik heb je zo lief, zo lief, zo lief.

De grootste storm aangaande de openbaringen rondom de hashtag Metoo zijn inmiddels gaan liggen. Het heeft onmiskenbaar oude wonden opengescheurd bij slachtoffers, mensen opnieuw in vertwijfeling gebracht of erger nog, wederom ondergedompeld in verdriet. Oud zeer wat opnieuw boven is komen drijven, gebeurtenissen die lang lagen verstopt onder een deken van schaamte en machteloosheid. Verschrikkelijk. Alhoewel er ook vrouwen waren die vonden dat hun een kras in de ziel was geleverd door een bouwvakker de vanaf de steiger naar mevrouw in kwestie floot. De eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik voor deze groep minder empathie kan opbrengen. Sommige mensen doen het lijken alsof de #MeToo beweging een bevoorrechte club is waar je per se bij moet horen. Er is bij mij een geval uitgesprongen, namelijk de man die het nodig vond om zijn belager van hetzelfde geslacht in de media aan de schandpaal te nagelen in plaats van eerst het recht te laten spreken op de plek waar het hoort. Namelijk Jel

De column die u nu leest is inmiddels de vijfde, iedere woensdag publiceer ik er één. De reden dat ik het doe is omdat ik het simpelweg leuk vind, tot nu toe zijn de reacties overwegend positief. Een leuke bijkomstigheid. Het doel van een column is volgens mij mensen raken, op welke manier dan ook. Een column wordt gelezen omdat de lezer ontroerd wil worden, aan het lachen gemaakt wil worden, boos of geshockeerd wil worden. Het mag rode wangen of plaatsvervangende schaamte opleveren. Het is de visie van de columnist en de lezer heeft het er maar mee te doen. Er zijn weinig columnisten die emotie bij mij los maken. Het is vaak doorsnee gelul, als ik de eerste zin heb gelezen weet ik meestal wel hoe de laatste gaat eindigen. Een lap tekst die sociaal geaccepteerd is, op de tenen lopend schrijven omdat er geen enkel individu zich gekwetst mag voelen. En dat is nou precies wat ik anders wilde doen. Zeggen waar het op staat, en ja dan kan het een keer gebeuren dat je bij een lezer de v

Lieve, Lieve wat eigenlijk? Ik heb je nooit gekend. Het enige wat we gemeen hadden, is dat we ongeveer even oud waren en in het noorden van het land zijn opgegroeid. Het is mogelijk dat we in onze kindertijd naar dezelfde programma's keken, op hetzelfde tijdstip naar dezelfde zender. De kans dat we elkaar ooit zijn tegengekomen is te verwaarlozen, misschien eens in dezelfde trein gezeten. Zonder dat we het toen wisten, zouden onze paden elkaar later g ... ekruist hebben. Het is nooit zo ver gekomen. Maar dat je lief was, weet ik zeker. Ik heb het gehoord, van je zusje, je moeder, je vader. Met ontzettend veel liefde hebben ze het nog vaak over je, tekenen van liefde, afgewisseld met verdriet vallen er van de gezichten te lezen als ze het over je hebben. Maar ook dikwijls met een lach passeer je de revue. Je moet een prachtig mens zijn geweest, dat staat vast. Vandaag staan je naasten een moment langer bij je stil, wordt er over je gepraat en aan je gedacht, het is vandaag 9

Wekelijks schrijft Remco Campert een kort verhaal in de Volkskrant over Somberman, een fictief persoon die eeuwig moppert en geen enkele kleur in zijn leven ziet. Wanneer Somberman een hele goede dag heeft is het grijs, echter is dit sporadisch, meestal is het zwart. Hij ziet er tegenop om        's ochtends op te staan, vindt het niet leuk om mensen te ontmoeten en is het liefst alleen. Eigenlijk wil Somberman helemaal niet leven. Wanneer het hard waait, d ... e regen tegen zijn ramen klettert en er geen mens op straat is voelt hij zich het prettigst. Dus eigenlijk houdt hij daar ook niet van. Ondanks de tragedie die er vanaf druipt is het een kostelijk stukje om te lezen, ik kijk er iedere week weer naar uit. Bij mij om de hoek woonde een stel, wat oudere mensen. Ik zeg woonde want afgelopen week is er een helft van het paar weg gevallen. Voor een jaar terug zag ik ze nog geregeld samen het huis uit wandelen, een biertje halen bij het café op de hoek. Het café waar ik ook w

Afgelopen week was ik in de openbare bibliotheek van Groningen. Behalve boeken hebben ze er ook een behoorlijk aantal studieplekken voor studenten op verdieping 1 en 2. Voor uw beeldvorming; het duizelingwekkend aantal boeken en de studieplekken bevinden zich in dezelfde ruimte. Nu gebeurde er het volgende. Ik stond op verdieping 1 voor een schap met boeken, in mijn rug studieplekken waar circa tien studenten aan tafels zaten te studeren ... , diep weg gezonken in de literatuur. Op het moment dat ik de achterkant van een boek stond te lezen voelde ik ineens iets borrelen in m'n maag, onmiddellijk kreeg ik een onheilspellend gevoel. Er was geen houden meer aan en er zat niets anders op dan de overtollige lucht in mijn buik geruisloos tussen mijn billen door te laten ontsnappen. Ik kan u mededelen, dit ging MIS. Er ontwikkelde zich een orkaan van geluid in de muisstille ruimte. De TL buizen klapperden in de bakken, papieren met aantekening van de studenten waaiden nog net niet va

Youp, Maandagavond zat je daar weer met je veel te dikke kop voor dat enge kleine brilletje dat je draagt bij Pauw aan tafel. Zelfingenomen als altijd vertelde je vol trots over je nieuwe bundel met columns, columns die je gebruikt om de frustratie van je af te schrijven. Je was je waarschijnlijk op jonge leeftijd al bewust van je ongelukkig postuur, te korte beentjes, buikje naar voren, lichtelijk uitpuilende ogen en een vlassig bosje haar die je schedel al snel maar voor de ... helft bedekte. Wanneer je zo'n gedrocht op 20 jarige leeftijd in de spiegel aantreft zit er ook niets anders op dan hard van je af te schreeuwen om zo je eigen onzekerheid te maskeren. Dat zieke geestje van je inzetten als bliksemafleider, dit is je tot noch toe goed afgegaan. En al zou je nu door de mand vallen, het roest je geen hol meer. Met het afbranden van alles en iedereen heb je je pensioengerechtigde leeftijd gehaald, je zakken en zalen gevuld. Welbeschouwd zit er eigenlijk niets anders op d