De grootste storm aangaande de openbaringen rondom de hashtag Metoo zijn inmiddels gaan liggen. Het heeft onmiskenbaar oude wonden opengescheurd bij slachtoffers, mensen opnieuw in vertwijfeling gebracht of erger nog, wederom ondergedompeld in verdriet. Oud zeer wat opnieuw boven is komen drijven, gebeurtenissen die lang lagen verstopt onder een deken van schaamte en machteloosheid. Verschrikkelijk. Alhoewel er ook vrouwen waren die vonden dat hun een kras in de ziel was geleverd door een bouwvakker de vanaf de steiger naar mevrouw in kwestie floot. De eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik voor deze groep minder empathie kan opbrengen. Sommige mensen doen het lijken alsof de #MeToo beweging een bevoorrechte club is waar je per se bij moet horen. Er is bij mij een geval uitgesprongen, namelijk de man die het nodig vond om zijn belager van hetzelfde geslacht in de media aan de schandpaal te nagelen in plaats van eerst het recht te laten spreken op de plek waar het hoort. Namelijk Jelle, Jelle Brandt Corstius voluit.
Jelle besloot mee te gaan in de hype rondom #MeToo en op de barricades te gaan staan. Jelle was eigenlijk nog stoerder dan zijn vrouwelijke lotgenoten, een man die met zoiets naar buiten durft te komen verdient namelijk extra aandacht, empathie en medeleven. Zijn tirade begon aan tafel bij DWDD, met opgeheven vinger, trillend van woede en tranen in de ogen zette hij zijn betoog kracht bij. Jelle was misbruikt, aan zijn mimiek te zien op een gruwelijke manier waar de honden geen brood van lusten. Zoals verwacht kreeg deze individuele kwestie extra media aandacht. Ten eerste omdat Jelle zelf een semi BNer is, maar zijn belager was ook een bekend persoon in de mediawereld. Er kwam steeds meer druk op de zaak te staan en omdat er werd gegist door mensen die 15 jaar geleden met hem hadden gewerkt werden er onschuldige personen in een kwaad daglicht gezet. Er zat voor Jelle niks anders op dan voor de draad komen met de naam van de schuldige om zo te voorkomen dat er verkeerde mensen als dader aangewezen zouden worden. En zo geschiede, de heer Gijs van Dam werd gelynched. Echter de aangewezen dader schroomde niet om zijn kant van het verhaal te belichten bij Jeroen Pauw aan tafel. Volgens hem was het niets meer dan een uit de hand gelopen feestje aan de bar van het Kurhaus waarna ze gezamenlijk op de hotelkamer waren beland onder invloed van de nodige alcoholische versnapering. Na enkele orale handelingen had ieder zijn eigen bed opgezocht en zijn ze moe maar voldaan gaan slapen. Later zou er geen woord meer over zijn gerept, van beide kanten.
Opvallend genoeg is na de tegenwerpingen van de dader de storm rondom de zaak zeer snel gaan liggen. Wanneer ik Google raadpleeg dateert het laatste nieuwsbericht rondom " de zaak Jelle " van ruim een week geleden. In één van de berichten valt te lezen dat er volgens de advocaat van Jelle weinig kans is op een veroordeling van de tegenpartij, ze zien af van een zaak.
Zou het niet zo kunnen zijn dat het een jeugdzonde van Jelle is geweest? Dat hij door de zweem van alcohol zijn interesse in het hetzelfde geslacht niet meer kon onderdrukken? Dat hij er na verloop van tijd achter is gekomen dat het toch niet helemaal zijn ding was, het bed delen met een man? Dat hij de volgende ochtend wakker is geworden met een enorme kegel en ontzettend veel spijt en schaamte? In dat geval, mocht mijn relaas de waarheid benaderen, het geeft echt niet. Dit soort gevallen zijn geen wereldrampen rondom je twintigste, ontdekken hoort er in deze fase van je leven bij. Je bent nu als een kerel op de bühne gaan staan omdat de gebeurtenissen van destijds een eigen leven zijn gaan leiden in je hoofd. Maar beter was je toen een kerel geweest en had je je belager in het ergste geval te grazen genomen als het echt tegen je zin in was geweest, melding gedaan bij personeelszaken of aangifte gedaan. Dan was het waarschijnlijk meteen opgelost geweest en had de rest van het land nu niet geweten dat je ooit een keer, onder invloed van, het bed hebt gedeeld met een man.
Van Dam is nu openbaar aan de schandpaal genageld terwijl hij destijds misschien wel een heel andere intentie dan jij nu 15 jaar later suggereert. Door de ontstane commotie is nu een leven op z'n kop gezet, een gezin ontredderd en een verdere maatschappelijke carrière bemoeilijkt voor de vermeende dader, terwijl het hoogstwaarschijnlijk helemaal niet de bedoeling is geweest jou destijds te schaden. Was het niet veel beter geweest om het met de heer van Dam te bespreken? Hoor en wederhoor plegen om er zo achter te komen hoe van Dam het zelf destijds heeft ervaren om zo tot een gezamenlijke oplossing te komen. Wat mij betreft moet er met een kritische blik naar discutabele zaken worden gekeken. Ook ligt er een verantwoordelijke taak voor de media, er zou in dergelijke zaken niet eerder gepubliceerd mogen worden dan dat er door de rechter uitspraak is gedaan. Ter bescherming van beide partijen zodat er geen slachtoffers zijn gevallen en veroordelingen zijn voltrokken voordat Vrouwe Justitia het recht heeft laten spreken.
Alle aandacht gaat ( dikwijls terecht ) uit naar de slachtoffers, echter in enkele gevallen verdient de vermeende dader minstens evenveel attentie en misschien wel steun.
Reacties
Een reactie posten