Wekelijks schrijft Remco Campert een kort verhaal in de Volkskrant over Somberman, een fictief persoon die eeuwig moppert en geen enkele kleur in zijn leven ziet. Wanneer Somberman een hele goede dag heeft is het grijs, echter is dit sporadisch, meestal is het zwart. Hij ziet er tegenop om 's ochtends op te staan, vindt het niet leuk om mensen te ontmoeten en is het liefst alleen. Eigenlijk wil Somberman helemaal niet leven. Wanneer het hard waait, d...e regen tegen zijn ramen klettert en er geen mens op straat is voelt hij zich het prettigst. Dus eigenlijk houdt hij daar ook niet van. Ondanks de tragedie die er vanaf druipt is het een kostelijk stukje om te lezen, ik kijk er iedere week weer naar uit.
Bij mij om de hoek woonde een stel, wat oudere mensen. Ik zeg woonde want afgelopen week is er een helft van het paar weg gevallen. Voor een jaar terug zag ik ze nog geregeld samen het huis uit wandelen, een biertje halen bij het café op de hoek. Het café waar ik ook wekelijks kom en wanneer ze er waren contact had met het stel. Soms was het kort en grappig maar het kwam ook wel eens voor dat ze hun levensverhaal met me deelden, verdrietig. Het verdiet uit het verleden was zwaar maar dragelijk, ze hadden elkaar immers nog en dikwijls de grootste lol. Het spatte er vanaf dat ze al jaren samen en onafscheidelijk waren. Vaak was een blik van de één genoeg om de ander te laten zwijgen, of lachen. Totdat afgelopen jaar ziekte toesloeg bij de vrouwelijke helft waardoor aftakeling onafwendbaar was geworden en we haar alsmaar minder zagen. Het trok een zware wissel op haar lijf, dat helaas afgelopen week na een laatste zucht de geest gaf. Op het moment dat de vrouw stierf kwam Somberman tot leven, zonder dat Remco Campert het weet.
Reacties
Een reactie posten