Afgelopen week was ik in de openbare bibliotheek van Groningen. Behalve boeken hebben ze er ook een behoorlijk aantal studieplekken voor studenten op verdieping 1 en 2. Voor uw beeldvorming; het duizelingwekkend aantal boeken en de studieplekken bevinden zich in dezelfde ruimte.
Nu gebeurde er het volgende. Ik stond op verdieping 1 voor een schap met boeken, in mijn rug studieplekken waar circa tien studenten aan tafels zaten te studeren..., diep weg gezonken in de literatuur. Op het moment dat ik de achterkant van een boek stond te lezen voelde ik ineens iets borrelen in m'n maag, onmiddellijk kreeg ik een onheilspellend gevoel. Er was geen houden meer aan en er zat niets anders op dan de overtollige lucht in mijn buik geruisloos tussen mijn billen door te laten ontsnappen. Ik kan u mededelen, dit ging MIS. Er ontwikkelde zich een orkaan van geluid in de muisstille ruimte. De TL buizen klapperden in de bakken, papieren met aantekening van de studenten waaiden nog net niet van tafel. Het was alsof de drummer van de Jostiband de laatste solo van het concert speelde! De geruisloze ontsnapping was compleet mislukt en ik stond met het schaamrood op m'n kaken, wetende dat de hele eerste verdieping ongewild bezoeker was van mijn tien seconden durend soloconcert. Te gênant voor woorden!
Na vijf minuten met nog steeds hetzelfde boek in de hand, lezend alsof er niets aan de hand was besloot ik deze terug te zetten in het schap en me uit de voeten te maken. Zijdelings schoof ik langzaam richting het dichtstbijzijnde gangpad zodat ik geen enkele student achter me in de ogen hoefde te kijken. Bij het gangpad aangekomen snelde ik me via het trappenhuis naar de begane grond. Op weg naar de uitgang knikte ik nog vriendelijk naar mensen die niets van dit hele schouwspel mee hadden gekregen, alsof er nooit iets was gebeurd. Eenmaal buiten haalde ik m'n neus op, heerlijk die frisse lucht.
Reacties
Een reactie posten